ค่ำคืนที่สี่ของการไว้อาลัยในเดือนมุฮัรร็อม ได้รับการตั้งชื่อด้วยชื่อของชะฮีดผู้มีเกียรติและน่าภาคภูมิใจแห่งกัรบาลาผู้หนึ่ง นั่นก็คือ “ฮุร บิน ยะซีด อัล ริยาฮี” แน่นอนว่าค่ำคืนนี้ยังถูกสัมพันธ์ไปยังลูกๆ ของท่านหญิงซัยนับ (อ.) ด้วยเช่นกัน
ฮุร บิน ยะซีด อัล ริยาฮี
“ฮุร” เป็นแบบอย่างของผู้กลับเนื้อกลับตัว (เตาบะฮ์) และผู้ใฝ่หาสัจธรรม ในช่วงเริ่มแรกที่เขาได้พบกับท่านอิมามฮุเซน (อ.) เขาไม่ได้มีสถานภาพที่ดีอะไรเช่นนี้ และตามคำพูดของเขาเอง เขาเป็นผู้ที่ถูกบัญชาให้มาทำหน้าที่และเขาก็ไม่รู้เรื่องอื่นใด! แต่ความสุภาพและความอ่อนน้อมถ่อมตนของเขาเมื่ออยู่ต่อหน้าท่านซัยยิดุชชุฮะดาอ์ (อ.) เป็นสื่อทำให้เขาได้รับความรอดพ้น ด้วยความเข้าใจที่ลึกซึ้ง ฮุรได้เลือกเอาสัจธรรม ละทิ้งความหลงผิด และกลับเนื้อกลับตัว (เตาบะฮ์) ฮุรเป็นแบบอย่างของการกลับเนื้อกลับตัวที่น่าทึ่งที่สุดสำหรับบรรดาผู้ประพฤติผิด เขาซึ่งเป็นหนึ่งในผู้บัญชาการทหารชาวอาหรับที่เรืองนาม ได้เข้ามาในสนามรบพร้อมกองกำลังต่อสู้นับพันคนเพื่อเผชิญหน้ากับท่านอิมามฮุเซน (อ.) และปิดเส้นทางของท่าน แต่เมื่อถึงวันอาชูรอ ท่านอิมาม (อ.) ได้ป่าวร้องออกมาว่า :
اما مِنْ مُغیثٍ یغیثُنا لِوَجْهِ اللَّهِ تَعالی؟ اما مِنْ ذابٍّ یَذُبُّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللَّهِ
"ไม่มีเลยหรือผู้ที่จะให้การช่วยเหลือเราเพื่อหวังรางวัลจากอัลลอฮ์? ไม่มีเลยหรือผู้ที่จะให้การปกป้องครอบครัวของท่านศาสนทูตของอัลลอฮ์" (1)
เมื่อได้ยินเสียงป่าวร้องของท่านอิมาม (อ.) หัวใจของฮุร ก็รู้สึกกระวนกระวายอย่างรุนแรงและน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองของเขา เขาได้เข้าไปใกล้ค่ายพักของท่านอิมามฮุเซน (อ.) อย่างช้าๆ ในสภาพที่ร่างกายของเขาสั่นเทาและกล่าวกับญาติคนหนึ่งของเขาว่า :
وَ اللَّهِ إِنِّی أُخَیِّرُ نَفْسِی بَیْنَ الْجَنَّةِ وَ النَّارِ فَوَ اللَّهِ لَا أَخْتَارُ عَلَى الْجَنَّةِ شَیْئاً وَ لَوْ قُطِّعْتُ وَ أُحْرِقْتُ
“ขอสาบานต่ออัลลอฮ์! ฉันกำลังมองเห็นตัวเองต้องเลือกระหว่างสวรรค์กับนรก และขอสาบานต่ออัลลอฮ์ว่า ฉันจะไม่เลือกสิ่งใดเหนือสวรรค์ มาตรว่าฉันจะถูกฟันเป็นชิ้นๆ และถูกเผาก็ตาม”
จากนั้นฮุรก็ควบม้าไปยังท่านอิมาม (อ.) (2) และในขณะที่เขาวางมือบนศีรษะของเขา เขาก็กล่าวว่า :
اللَّهُمَّ إِلَيْكَ أَنَبْتُ فَتُبْ عَلَيَّ فَقَدْ أَرْعَبْتُ قُلُوبَ أَوْلِيَائِكَ وَ أَوْلاَدِ بِنْتِ نَبِيِّكَ
“โอ้อัลลอฮ์! ข้าพระองค์ขอสารภาพผิดต่อพระองค์ ดังนั้นโปรดทรงอภัยโทษแก่ข้าพระองค์ด้วยเถิด แท้จริงข้าพระองค์ได้ทำให้หัวใจของหมู่มิตรของพระองค์และลูกๆ ของบุตรีของศาสดาของพระองค์หวาดกลัว " (3)
จากนั้นเขาก็เหวี่ยงโล่ของเขาทิ้ง [196] และกล่าวด้วยความละอายใจอย่างรุนแรงว่า :
جُعِلْتُ فِداكَ یَابْنَ رَسُولِ اللّه ِ اَنَا صاحِبُكَ الَّذی حَبَسْتُكَ عَنِ الرُّجُوعِ وَ سایَرْتُكَ فِی الطَّریقِ وَ جَعْجَعْتُ بِكَ فی هذَا الْمَکانِ وَ ما ظَنَنْتُ اَنَّ الْقَوْمَ یَرُدُّونَ عَلَیْكَ ما عَرَضْتَهُ عَلَیْهِمْ وَ لایَبْلُغُونَ مِنْكَ هذِهِ الْمَنْزِلَةَ، وَ اللّه ِ لَوْ عَلِمْتُ اَنَّهُمْ یَنْتَهُونَ بِكَ اِلی ما اَری ما رَکِبْتُ مِثْلَ الَّذی رَکِبْتُ، فَانّی تائِبٌ اِلَی اللّه ِ مِمّا صَنَعْتُ، فَتَری لی مِنْ ذلِكَ تَوْبة؟
"ข้าพเจ้าขอพลีเพื่อท่าน! ข้าพเจ้าคือผู้ร่วมทางของท่านที่กักขังหน่วงเหนี่ยวท่านจากการเดินทางกลับ และข้าพเจ้าได้เดินมากับท่านในตลอดเส้นทาง และข้าพเจ้าก็นำท่านมาหยุดอยู่ในสถานที่อันเลวร้ายแห่งนี้ ข้าพเจ้าไม่คิดว่า กลุ่มชนเหล่านี้จะกระทำกับท่านถึงขั้นนี้ (โดยทำสงครามกับท่านจริงๆ) มิเช่นนั้นแล้วข้าพเจ้าจะไม่ปิดเส้นทางต่อท่านอย่างแน่นอน บัดนี้ข้าพเจ้าสำนึกผิดแล้ว และข้าพเจ้าขอสารภาพผิดต่ออัลลอฮ์จากสิ่งที่ข้าพเจ้ากระทำ การสารภาพผิดของข้าพเจ้าจะถูกตอบรับหรือไม่?"
ท่านอิมาม (อ.) ได้ขออภัยโทษให้แก่เขาและกล่าวว่า : "เจ้าเป็นเสรีชนทั้งในโลกนี้และในปรโลก" (4)
นักประวัติศาสตร์บางคนเขียนว่า ฮุรได้กล่าวว่า : “เนื่องจากข้าพเจ้าเป็นคนแรกที่ปิดเส้นทางของท่าน ดังนั้นโปรดอนุญาตให้ข้าพเจ้าเป็นชะฮีดคนแรกในทางของท่านเถิด บางทีข้าพเจ้าอาจจะเป็นหนึ่งในคนเหล่านั้นที่จะได้จับมือกับตาของท่านในกิยามะฮ์” (5) อย่างไรก็ตาม ซัยยิด อิบนุ ฏอวูซ (ร.ฎ.) กล่าวว่า : จุดประสงค์ของฮุร คือการเป็นชะฮีดคนแรกในช่วงเวลาดังกล่าว เนื่องจากมีคนกลุ่มหนึ่งได้เป็นชะฮีดก่อนหน้านี้แล้ว (ุ6)
ฮุรได้ขออนุญาตจากท่านอิมามฮุเซน (อ.) และเข้าสู่สนามรบ และหลังจากการแสดงความกล้าหาญต่างๆ ที่ไม่มีใครเทียบได้ของเขา ร่างที่ได้รับบาดเจ็บและเปียกโชกเลือดของเขาก็ล้มลงกับพื้น ขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่ พวกเขาก็ได้นำร่างของเขาไปวางลงหน้ากระโจม ซึ่งเป็นที่รวมของบรรดาผู้ที่ถูกสังหาร (7) ท่านอิมามฮุเซน (อ.) ได้กล่าวว่า : ผู้ถูกสังหารเหล่า“นี้เป็นเหมือนบรรดาศาสดาและลูกหลานของบรรดาศาสดา” (8) จากนั้น ท่านอิมาม (อ.) ) ก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างๆ เขา แล้ววางมือของท่านลงบนใบหน้าของเขา และลูบไล้เรือนร่างที่กำลังจะสิ้นใจของเขา และกล่าวว่า :
اَنْتَ الْحُرُّ کَما سَمَّتْکَ اُمُّکَ وَ اَنْتَ الْحُرُّ فِی الدُّنیا وَ اَنْتَ الْحُرُّ فِی الآْخِرَة
“เจ้าเป็นเสรีชนสมดั่งที่แม่ของเจ้าได้ตั้งขื่อเจ้า และเจ้าคืออิสระชนทั้งในโลกนี้และโลกหน้า” (9)
จากนั้นท่านอิมามก็หยิบผ้าเช็ดหน้าของท่านออกมาและปิดบาดแผลบนศีรษะของฮุร
เชคซอดูก (ร.ฎ.) ได้รายงานไว้ในหนังสือ “อัล-อะมาลี” เช่นนี้ว่า : ท่านอิมามฮุเซน (อ.) ได้มาปรากฏตัวข้างๆ เขา ขณะที่เลือดไหลออกจากร่างกายของฮุร ท่านอิมาม (อ.) ได้กล่าวกับฮุรว่า :
بَخ بَخ يا حُرّ! أنت حُرٌّ، كما سُمّيتَ في الدنيا وَالآخرة
“โอ้ ฮุรเอ๋ย! ช่างดีเยี่ยมเสียนี่กระไร เจ้าเป็นอิสระชนทั้งในโลกนี้และในโลกหน้า สมดั่งที่เจ้าถูกตั้งชื่อว่า ฮุร”
ใช่แล้ว! ท่านอิมามฮุเซน (อ.) ได้ลูบไล้ร่างกายของฮุร ขจัดฝุ่นดินและสิ่งสกปรกออกจากใบหน้าของเขา และปิดบาดแผลบนศีรษะของเขา และได้รำพันบทโคลงแสดงความเศร้าโศกขึ้นว่า :
نِعْمَ الحُرُّ حُرُّ بَني رِياح صَبورٌ عِنْدَ مُشْتَبَكِ الرِّماحِ
وَنِعْمَ الحُرُّ إذْ وَاسَى حُسَيْناً وَجَادَ بِنَفْسِهِ عِنْدَ الصَّبَاحِ
"ช่างเป็นเสรีชนที่ดีเลิศ เสียนี่กระไร! ฮุร แห่งบนีริยาห์ ผู้ที่มีความอดทนยิ่งในขณะที่บรรดาคมหอกได้พวยพุ่งเข้ามา
และช่างเป็นเสรีชนที่ดีเลิศ เสียนี่กระไร! เมื่อเขาได้ร้องเรียกหาหูเซน และยอมทวายชีวิตในขณะแห่งการเรียกหา" (10)
ด้วยลักษณะเช่นนี้เองที่ฮุรได้เป็นชะฮีดลง ณ เบื้องหน้าท่านอิมาม (อ.) แต่โอ้อนิจจา! ในช่วงเวลาศีรษะและร่างที่ถูกแยกออกจากศีรษะของท่านอิมามฮุเซน (อ.) ได้กลิ้งเกลือกอยู่บนพื้นในท้องทะเลทราย แปดเปื้อนไปด้วยฝุ่นทรายในอากาศที่ร้อนจัดเหมือนเตาไฟนั้น ไม่มีใครที่จะทำความสะอาดให้กับศีรษะและร่างอันบริสุทธิ์ของท่านเลย
ในบทซิยารัตนาฮิยะฮ์ มุก็อดดะซะฮ์ กล่าวถึงท่านไว้ดังนี้ว่า :
السَّلامُ عَلی الحُرِّ بْنِ الرِّیاحِیّ
“ขอความสันติสุขจงมีแด่ฮุร บิน ริยาฮีฮ์” (11)
ลูกๆ ของท่านหญิงซัยนับ (อ.)
ท่านหญิงซัยนับ กุบรอ (อ.) ได้เคลื่อนไหวอยู่เคียงข้างกับพี่ชายของนางในวีรกรรมแห่งอาชูรอ และไม่หยุดยั้งจากการเสียสละและการพลีอุทิศตนแม้แต่วินาทีเดียว ในการเดินทางสู่กัรบาลา สุภาพสตรีผู้สูงศักดิ์ท่านนั้นได้พาบุตรชายสองคนของตนที่เกิดจากอับดุลลอฮ์ บินญะอ์ฟัร ผู้เป็นสามีของนาง ได้แก่ อูน และมุฮัมมัด ซึ่งทั้งสองคนได้เป็นชะฮีดเคียงข้างท่านอิมามฮุเซน (อ.) เมื่ออับดุลลอฮ์ตระหนักว่าการเดินทางของอิมามฮุเซน (อ.) ไปยังกัรบาลานั้นเป็นเรื่องที่แน่นอนแล้ว เขาได้ส่งบุตรชายสองคนของเขา คือ อูน และมุฮัมมัด ไปช่วยมารดาของพวกเขาพร้อมกับคาราวานของท่านอิมามฮุเซน (อ.) และสั่งเสียพวกเขาว่า หากมีสงครามเกิดขึ้น จงพิทักษ์ปกป้องท่านอิมามฮุเซน (อ.) (12) เมื่อท่านอิมาม (อ.) ได้เดินทางออกจากมักกะฮ์ไปยังกัรบะลา พวกเขาก็ได้เข้าสมทบกับท่านและนำจดหมายของอับดุลลอฮ์ บิดาของพวกเขาซึ่งขอให้ท่านอิมาม (อ.) เปลี่ยนใจจากการเดินทางครั้งนี้ปมอบให้กับท่านด้วย (13)
มีรายงานว่า : ท่านหญิงซัยนับ กุบรอ (อ.) ได้เตรียมพร้อมลูกสองคนของนางสำหรับการต่อสู้ และสอนพวกเขาว่า หากพวกเจ้าต้องเผชิญกับการปฏิเสธของท่านท่านอิมามฮุเซน (อ.) ที่จะอนุญาตให้พวกเจ้าออกสู่สนามรบ เหมือนดังที่ท่านปฏิเสธที่จะอนุญาตให้แม้แต่ ญูน ทาสผิวดำของท่านออกสู่สงครามนั้น พวกเจ้าก็จงสาบานกับ (อิมามฮุเซน) ลุงของพวกเจ้า ด้วยฟาฏิมะฮ์ อัซซะฮ์รอ (อ.) มารดาของท่าน เพื่อให้ท่านอนุญาตให้พวกเจ้าออกสู่สนามรบเถิด ในวันอาชูรอ เมื่อมุฮัมมัด หนึ่งในบุตรชายของท่านหญิงซัยนับ (อ.) ได้รีบรุดออกสู่สนามรบนั้น เขาได้รำพันบทโคลงปลุกความกล้าหาญและข่มขวัญศัตรูเช่นนี้ว่า :
اشْکو اِلَی الله مِنَ العُدْوانِ
فِعالَ قَومٍ فی الرَّدی عِمیانِ
قَدْ بَدَّلوا مَعالِمَ القُرآنِ
وَ مُحکمِ التَّنزیلِ و التَّبیان
وَ اَظهَروا الکفرَ مَعَ الطُّغیانِ
"ข้าขอร้องเรียนต่ออัลลอฮ์จากการกระทำที่เป็นปฏิปักษ์ของกลุ่มชนที่กำลังก้าวไปสู่ความหายนะอย่างมืดบอด พวกเขาได้เปลี่ยนสัญลักษณ์บ่งชี้ต่างๆ ของอัลกุรอาน และเปลี่ยนแปลงการลงวิวรณ์และการอธิบายที่ชัดเจน และพวกเขาได้เปิดเผยการปฏิเสธศรัทธาด้วยการก่อการละเมิด" (14) ตามคำรายงานที่เป็นที่รับรู้กันดี หลังจากฆ่าศัตรูไปสิบคน เขาก็ถูกสังหาร (เป็นชะฮีด) โดยอามิร บิน นะฮ์ชัล ตะมีมี (15)
ในวันอาชูรอ หลังจากการเป็นชะฮีดของมุฮัมมัด อูน น้องชายของเขา ผู้เป็นลูกชายอีกคนหนึ่งของท่านหญิงซัยนับ กุบรอ (อ.) ก็ได้ออกไปสู่สนามญิฮาด และในขณะที่ทำการต่อสู้นั้น เขาได้รำพันบทโคลงปลุกใจและข่มขวัญศัตรูว่า :
انْ تُنْکِرُونی فَانا ابْنُ جَعْفرٍ شهید صِدْقٍ فِی الجنانِ ازْهَرِ
یَطیر فیها بِجَناح اخْضَرِ کفی بِهذا شَرَفاً فِی الْمَحْشَرِ
"หากพวกเจ้าไม่รู้จักข้า ข้าคือบุตรชายของญะอ์ฟัร ฏ็อยยารผู้ซึ่งเป็นชะฮีดด้วยความสัจจริงและอยู่ในสวรรค์อันเจิดจรัส
เขาโบยบินอยู่ในสวรรค์ด้วยปีกสีเขียว และด้วยเกียรตินี้ก็เพียงพอแล้ว (สำหรับข้า) ในทุ่งมะห์ชัร (สถานที่ถูกรวมในวันแห่งการฟื้นคืนชีพ)” (16)
ตามรายงานของบรรดานักประวัติศาสตร์ อูนเป็นชะฮีดคนที่สามจากบนีฮาชิม (17) ในการรบของอูนนั้น ได้สังหารทหารม้าสามคนและทหารราบสิบแปดคนของกองทัพฝ่ายศัตรู และในที่สุดอูนก็ถูกสังหารโดยอับดุลลอฮ์ บิน กุฏบะฮ์ ฏออี (18)
หลังจากการเป็นชะฮีดของเด็กหนุ่มทั้งสองคนนั้น ท่านอิมามฮุเซน (อ.) ได้กอดร่างที่เปื้อนเลือดของพวกเขาและพาพวกเขาไปยังกระโจมโดยที่เท้าของพวกเขาลากไปกับพื้น ท่านหญิงซัยนับ (อ.) แสดงให้เห็นถึงความอดทนอดกลั้นอย่างมากของตน โดยขณะที่ผู้หญิงทุกคนออกมาจากกระโจม แต่เธอไม่ออกมา ประการแรก เพื่อมิให้ตนเองต้องสูญเสียความอดทนอดกลั้น และประการที่สอง เกรงว่าสายตาของท่านอิมามฮุเซน (อ.) ผู้เป็นพี่ชายจะมองเห็นท่านแล้วจะเจ็บปวดและละอายใจต่อท่าน
แหล่งอ้างอิง :
- อัลฟุตูห์, อิบนุอะอ์ซัม, เล่ม 5, หน้า 101; มักตะลุฮุเซน (อ.), คอวารัซมี, เล่ม 2, หน้า 12
- ตารีคฏอบารี, เล่ม 4, หน้า 325; อัลกามิล ฟิตตารีค, อิบนุอะซีร, เล่ม 4,หน้า 64
- นะฟะซุลมะฮ์มูม, เชคอับบาส กุมมี, เล่ม 1, หน้า 230; อัลมัลฮูฟ, ซัยยิดอิบนิฏอวูซ, หน้า 160
- อันซาบุลอัชรอฟ, บะลาซุรี, เล่ม 3, หน้า 189 และเล่ม 12, หน้า 159; ตารีคฏอบารี, เล่ม 4, หน้า 325; อัลอิรชาด, เชคมุฟีด, เล่ม 2, หน้า 100-101; มักตะลุลฮุเซน (อ.), ควารัซมี, เล่มที่ 2 หน้า 12-13
- อัลมัลฮูฟ, ซัยยิดอิบนิฏอวูซ, หน้า 160; มักตะลุลฮุเซน (อ.), ควารัซมี, เล่มที่ 2 หน้า 13; อัลฟุตูห์, อิบนุอะอ์ซัม, เล่ม 5, หน้า 101
- อัลมัลฮูฟ, ซัยยิดอิบนิฏอวูซ, หน้า 160
- มักตะลุลฮุเซน (อ.), ควารัซมี, เล่มที่ 2 หน้า 13-14; มักตะลุลฮุเซน (อ.), มุกัรร็อม, หน้า 245
- มักตะลุลฮุเซน (อ.), มุกัรร็อม, หน้า 245
- อันซาบุลอัชรอฟ, บะลาซุรี, เล่ม 3, หน้า 187
- บิฮารุลอันวาร, อัลลาะฮ์มัจญ์ลิซี, เล่ม 45, หน้า 14; อัลอะมาลี, เชคซอดูก, มัจลิสที่ 30; มักตะลุลฮุเซน, ควารัซมี, เล่ม 2, หน้า 11
- อัลอิกบาล บิลอะอ์มาล อัลฮะซะนะฮ์, อิบนุ ฏอวูซ, เล่มที่ 3, หน้า 78
- อัลอิรชาด, เชคมุฟีด, เล่ม 2, หน้า 69
- ตารีคฏอบารี, เล่ม 5, หน้า 387
- อัลมะนากิบ, อิบนุชะฮ์รอชูบ, เล่ม 3, หน้า 254
- อัลมะนากิบ, อิบนุชะฮ์รอชูบ, เล่ม 3, หน้า 254; ตารีคฏอบารี, เล่ม 5, หน้า 469
- อะอ์ยานุชชีอะฮ์, ซัยยิดมุห์ซิน อามีน อามิลี
- ตารีคฏอบารี, เล่ม 5, หน้า 447
- อันซาบุลอัชรอฟ, บะลาซุรี, เล่ม 2, หน้า 44
บทความโดย : เชคมุฮัมมัดนาอีม ประดับญาติ
Copyright © 2024 SAHIBZAMAN.NET- สื่อเรียนรู้สำหรับอิสระชนคนรุ่นใหม่